Helen van Rijn stond tijdens de coronapandemie aan de frontlinie op de IC. In die tijd sloot zij zich aan bij Stichting Nurse Minded, een groep intrinsiek gemotiveerde (IC-)verpleegkundigen die zich inzet voor zichtbare resultaten en meer waardering en zeggenschap voor verpleegkundigen. Wat is haar gedroomde situatie qua pandemische paraatheid in 2035?

‘Zelf heb ik me tijdens de pandemie gelukkig nooit onveilig of overweldigd gevoeld, vooral dankzij de organisatiestructuur van het LUMC. We hebben hier op de IC namelijk meerdere units die we kunnen afsluiten. Zo konden we steeds groepjes van 8 COVID-patiënten geïsoleerd van de andere IC-patiënten behandelen. En toen de tijd ons begon in te halen, konden we ook medewerkers van andere afdelingen inzetten. Een ervaren IC-collega gaf hen een spoedcursus, zodat zij als buddy op de IC konden helpen. Zo is die periode goed verlopen, ook al was het zwaar. Destijds is besloten om die buddy-training ook na de pandemie te blijven geven, om structureel klaar te zijn voor het onverwachte. Ook andere ziekenhuizen hadden het hierover, weet ik nog. Inmiddels hoor ik er niets meer over, want er is al zo weinig personeel. Maar ja, als we het niet belangrijk blijven vinden met elkaar, worden we volgende keer weer verrast. 

Mijn concrete wens is dus dat we ruimte creëren om dit soort schillen van buddy’s paraat te houden. Dat we collega’s en misschien zelfs vrijwilligers blijven opleiden om bij te springen in geval van nood. In de ziekenhuizen, maar ook juist in de wijk en de verpleeghuizen. Want daar zijn vorige keer mijns inziens de meeste klappen gevallen. Ik herinner me ook nog dat daar helemaal geen materialen beschikbaar waren. Dat kunnen we écht voorkomen, daar ben ik van overtuigd. Vorige keer merkten we dat er over veel dingen niet was nagedacht. Geliefden moesten via een raam of een beeldscherm afscheid nemen van elkaar, en achteraf was die avondklok misschien ook niet het beste idee. Nu weten we dat het beter kan. Hoe groot de personeelstekorten en andere problemen ook zijn: we moeten echt investeren in duurzame en structurele oplossingen. Ik denk dat het daarbij kan helpen als verpleegkundigen uit de praktijk, met hun kennis en ervaring, beslisposities innemen.’ ←

Tekst: Martine de Wit ¦ Fotografie: Arno Massee