Derk den Boer woont in het Groningse Paddepoel, een naoorlogse nieuwbouwwijk gebouwd volgens de karakteristieke stempelstructuur: herhaalde blokken woningen in een vierkant van straten. Als een van de aanjagers van cocreatie in de wijk, was Derk actief betrokken bij het meerjarige onderzoek UDIHiG (Urban Design for Improving Health in Groningen). Hierin werd onderzocht welke bouwkundige ingrepen de gezondheid van wijkbewoners kunnen verbeteren. Wat is zijn visie op de toekomst van gezonde leefomgevingen?

‘Het ontwerp van stadswijken die net na de oorlog zijn gebouwd, is van negatieve invloed op de levensstijl van bewoners. Dat laat Paddepoel goed zien. We hebben te maken met grote vraagstukken op sociaalmaatschappelijk gebied, zoals armoede en gebrek aan uitzicht op kansen en meedoen. Het sentiment in de wijk was jarenlang: het was niks, het is niks en het wordt ook nooit wat. Maar door het onderzoeksproject UDIHiG ontstond er hoop: kan het misschien toch? Als bewoners namen we uitgebreid en herhaaldelijk deel aan verschillende ontwerpsessies. Met virtual reality konden we toekomstige opties voor verbetering en verandering zelf ervaren. Onze inbreng werd verwerkt in een mooi en veelbelovend plan. En nu is het al jarenlang de vraag: wanneer zien we het resultaat terug in de wijk? Hoe langer het duurt voor verbetering zichtbaar is, hoe sneller het vertrouwen van onze 11.000 bewoners slinkt.

Zeggenschap van burgers en cocreatie wordt belangrijk gevonden, maar de werkelijkheid is weerbarstig. We gaven bijvoorbeeld aan dat overlast door sluipverkeer ons allergrootste probleem is. Dan lijkt het eenvoudig wat verkeersremmende maatregelen te nemen, maar zelfs dat duurt een eeuwigheid. Ik snap niet waarom. Om betrokkenheid van bewoners hoog te houden, is snelle uitvoering van gecocreëerde plannen noodzakelijk. De welwillendheid is er en alle ambtenaren zijn even vriendelijk, maar toch krijgen we vanwege het stroperige systeem bijna niets voor elkaar. ZonMw voerde al een kortdurend vervolgtraject uit om hindernissen in kaart te brengen en kansrijke activiteiten te benoemen. Maar gaat dit leiden tot de daadwerkelijke actie? Ik wil het graag nog meemaken.’ ←

Tekst: Martine de Wit ¦ Fotografie: Jeroen van Kooten