Titus Radstake had een hoge functie in het bankwezen en maakte volop deel uit van de bekende ‘rat race’. In 2016 bezweek hij onder de druk en liep hij in een wanhoopsdaad een groot trauma op. Hierdoor kreeg hij in de loop der tijd te maken met zowel passende als niet-passende zorg. Inmiddels maakt hij zich als adviseur hard om zorg menselijker en gelijkwaardiger te maken. Wat verlangt hij van het nieuwe kabinet rond passende zorg?

Menselijke zorg

‘De eerste stap is mensen helpen in balans te zijn en te blijven. Als ik daar vóór mijn trauma passende ondersteuning bij had gehad, had ik mezelf nooit iets aangedaan. Met de nadruk op preventie, voorkom je veel ellende. En je stoomt mensen klaar voor een sneller herstel, mochten ze alsnog zorg nodig hebben. In plaats van ‘passende zorg’ praat ik dan ook liever over ‘passende ondersteuning’ en ‘zorg’ op maat. Volgens mij gaat dat het best als zorgverleners meer kijken naar de mens en minder naar de aandoening. Toen ik uit een coma wakker werd in het brandwondencentrum, kreeg ik voor het eerst te maken met zulke menselijke zorg. De arts zei: “De meeste mensen die wij aantreffen in jouw situatie, komen er goed uit.” Dat kleine zinnetje maakte zóveel verschil! Ik voelde me geen patiënt, maar een mens.’

Lange adem

‘Waar ik kan, probeer ik zorgverleners eraan te herinneren: jouw patiënt is niet alleen jouw patiënt. Het is ook iemands broer, moeder of kind. Gelukkig zie je steeds vaker dat de intermenselijke benadering voet aan de grond krijgt in de zorg. Maar het is een kwestie van een lange adem. Inzet van ervaringsdeskundigen is en blijft ontzettend belangrijk. Als we in de driehoek van professionals, wetenschappers en ervaringsdeskundigen met elkaar blijven praten, vallen de kwartjes vanzelf. De koers die de ministeries hebben ingezet als het daarom gaat, is wat mij betreft een goede. En de recente ondertekening van het Aanvullend Zorg- en Welzijnsakkoord (AZWA) stemt mij hoopvol voor de toekomst. Hoe roerig het er ook aan toe mag gaan in Den Haag, die lijn moeten we vasthouden.’  ←

Tekst: Martine de Wit ¦ Fotografie: Roy Soetekouw