Titus Radstake had een hoge functie in het bankwezen en maakte volop deel uit van de bekende ‘rat race’. In 2016 bezweek hij onder de druk en liep hij in een wanhoopsdaad een groot trauma op. Hierdoor kreeg hij in de loop der tijd te maken met zowel passende als niet-passende zorg. Inmiddels maakt hij zich als ervaringsdeskundig adviseur hard om de zorg menselijker en voor iedereen gelijk toegankelijk te maken. Wat is zijn visie op passende zorg in de toekomst?

‘Toen ik uit een coma in het brandwondencentrum wakker werd, kreeg ik voor het eerst te maken met zorg die ik echt menselijk vond. De arts zei: "De meeste mensen die wij aantreffen in jouw situatie, komen er goed uit.’’ Dat kleine zinnetje maakte zó veel verschil! Mijn vrouw kreeg hiermee een toekomstperspectief en ik kreeg een perspectief op de weg die voor mij lag. Ik voelde me geen patiënt, maar een mens. Die arts handelde niet alleen vanuit zijn rol als professional, maar ook vanuit zijn eigen menszijn. Gelukkig krijgt een intermenselijke benadering meer aandacht. Waar ik kan, probeer ik zorgverleners hier aan te herinneren: jouw patiënt is niet alleen jouw patiënt. Het is ook iemands broer, moeder of kind. En tegelijkertijd is die persoon ook een professional, alleen op een ander gebied dan jij.’

Balans en veerkracht

'De grootste nadruk op het gebied van passende zorg zou wat mij betreft op preventie moeten liggen. Ik praat dan ook liever over passende ondersteuning en zorg op maat. De eerste stap is zorgen dat mensen in balans zijn en blijven. Als ik vóór het trauma passende ondersteuning had gehad, had ik mezelf nooit iets aangedaan. Het vergroten van veerkracht is ook een vorm van preventie. En áls mensen dan toch zorg nodig hebben, bevordert veerkracht een sneller herstel. Volgens mij gaat dat beter als zorgverleners meer kijken naar de mens en minder naar de aandoening. Inzet van ervaringsdeskundigen is daarom ontzettend belangrijk. Als we in de driehoek van professionals, wetenschappers en ervaringsdeskundigen met elkaar blijven praten, vallen de kwartjes vanzelf.’ ←

Tekst: Martine de Wit ¦ Fotografie: Roy Soetekouw